Δεν είναι πλέον μυστικό: εδώ και χρόνια βρίσκεται σε εξέλιξη μια συντεταγμένη προσπάθεια δημογραφικού εποικισμού της Ευρώπης, με εργαλείο τις μαζικές ροές σουνιτών μουσουλμάνων. Η στρατηγική αυτή εξυπηρετεί ευθέως τα γεωπολιτικά σχέδια του Ερντογάν και των ελίτ του Κόλπου, που επιδιώκουν τη συγκρότηση κρίσιμων μουσουλμανικών πληθυσμών στο εσωτερικό των δυτικών κοινωνιών – όχι ως ενσωματωμένα κομμάτια των χωρών υποδοχής, αλλά ως θρησκευτικές, πολιτισμικές και σε ορισμένες περιπτώσεις πολιτικές «προφυλακές».
Η κατάσταση επιδεινώνεται μέσα στο σημερινό συγκυριακό πλαίσιο. Η ενορχηστρωμένη έξαρση «αλληλεγγύης» προς την Παλαιστίνη, με αφορμή τη σύγκρουση στη Γάζα, έχει προσφέρει νέο έδαφος σύγκλισης μεταξύ ριζοσπαστικών ισλαμιστικών κύκλων και της λεγόμενης προοδευτικής Δύσης. Η λεγόμενη «πρασινοκόκκινη» συμμαχία μεταξύ ισλαμιστών και ακροαριστεράς, κυρίως μέσω φοιτητικών και ακτιβιστικών κινημάτων, δεν απειλεί μόνο τα ισραηλινά συμφέροντα. Στρέφεται συνολικά κατά του πολιτισμικού πυρήνα της Δύσης, αξιοποιώντας την ανοχή, την ενοχική στάση και την έλλειψη πολιτικής βούλησης που χαρακτηρίζει μεγάλο μέρος των ευρωπαϊκών ηγεσιών.
Στο εσωτερικό των δυτικών χωρών, η κατάσταση δείχνει διαρκώς πιο εκρηκτική. Τα φαινόμενα γκετοποίησης, ο θρησκευτικός φανατισμός, η παραβατικότητα και η πολιτική ριζοσπαστικοποίηση νέων δεύτερης ή και τρίτης γενιάς μεταναστών είναι ήδη υπαρκτά. Σε πολλές περιπτώσεις, μάλιστα, τα νεότερα μέλη αυτών των κοινοτήτων εμφανίζουν πολύ μεγαλύτερη αποξένωση και επιρρέπεια στον εξτρεμισμό, σε σχέση με τους μετανάστες της πρώτης γενιάς. Η στρατολόγηση γίνεται οργανωμένα, από μικρές ομάδες φανατικών ιμάμηδων, που λειτουργούν ως πυροκροτητές σε μια ήδη πυρακτωμένη κοινωνική ύλη.
Η Ελλάδα, ως χώρα πρώτης γραμμής, δεν μπορεί πλέον να παραμείνει παθητικός δέκτης της κατάστασης. Η τρίμηνη αναστολή της χορήγησης ασύλου ήταν μια θετική κίνηση, αλλά δεν αρκεί. Χρειάζεται μόνιμη και έμπρακτη αποτρεπτική πολιτική. Μια πολιτική που να δείχνει ξεκάθαρα προς κάθε κατεύθυνση – διακινητές, πελάτες, χρηματοδότες, θεσμικούς «συμμάχους» – ότι η εποχή της ασυδοσίας και των ανοιχτών συνόρων τελείωσε. Ότι η Ελλάδα δεν θα συνεχίσει να παίζει τον ρόλο του υπάκουου «τροχονόμου» της λαθρομετανάστευσης για λογαριασμό τρίτων.
Δεν είναι τυχαία η υστερική αντίδραση όσων αντιδρούν. Μιλούμε για ένα πολυεπίπεδο οικοσύστημα οργανώσεων, ινστιτούτων, παραγόντων και χρηματοδοτικών μηχανισμών που διακινούν δισεκατομμύρια. Όσοι εμφανίζονται δήθεν ανθρωπιστές, στην πραγματικότητα υπερασπίζονται την επιβίωση των «business as usual»: οργανισμοί που λειτουργούν ως μεταπράτες ανθρώπινων ζωών, ανταλλάσσοντας κεφάλια με χρηματοδοτήσεις, παραχωρήσεις, επιρροή και πολιτικό άλλοθι. Γι’ αυτό και η εφαρμογή της πολιτικής που προωθεί ο Θάνος Πλεύρης – με σταθερότητα και νομική συνέπεια – είναι απαραίτητη. Και θα πρέπει να υποστηριχθεί με αποφασιστικότητα, όχι να εγκαταλειφθεί επειδή δυσαρεστεί γραφειοκράτες στις Βρυξέλλες ή συγκεκριμένα συμφέροντα εντός και εκτός Ελλάδας.
Το Σύνταγμα και οι νόμοι του κράτους ορίζουν την προστασία της εθνικής κυριαρχίας και της κοινωνικής συνοχής ως υπέρτατο καθήκον της Πολιτείας. Όσοι παραβιάζουν σύνορα παρανόμως, δεν διαπράττουν απλώς μια «διοικητική παράβαση» – παραβιάζουν τον βασικό νόμο επιβίωσης μιας χώρας. Δεν είναι ούτε πρόσφυγες πολέμου ούτε πολιτικά διωκόμενοι – είναι οικονομικοί μετανάστες, συχνά υποκινούμενοι ή και κατευθυνόμενοι από γεωπολιτικά ή θρησκευτικά κέντρα εξουσίας. Όσοι δε διευκολύνουν τη δράση αυτών των ροών – οργανισμοί, ΜΚΟ, στελέχη ή δημόσιοι λειτουργοί – οφείλουν να ελεγχθούν για το αν λειτουργούν ως συνεργοί μιας σύγχρονης μορφής υβριδικού πολέμου.
Οι συνέπειες είναι ήδη ορατές. Η χώρα βιώνει μία από τις ταχύτερες δημογραφικές καταρρεύσεις παγκοσμίως. Ο πληθυσμός της Ελλάδας προβλέπεται να μειωθεί κάτω από τα 7 εκατομμύρια μέχρι το 2030. Πάνω από 750 σχολεία έχουν κλείσει, κυρίως σε ευαίσθητες περιοχές όπως η Θράκη και η Μακεδονία. Αντί η Πολιτεία να ενισχύσει τις γεννήσεις των γηγενών, να δημιουργήσει πολιτικές επαναπατρισμού ή επιστροφής ταλέντων, επιδοτεί την παραμονή δεκάδων χιλιάδων μεταναστών, με ποσά που ξεπερνούν τα 44.000 άτομα μόνο από το 2019. Και όλα αυτά ενώ η ελληνική κοινωνία ασφυκτιά από το κόστος ζωής και τη συρρίκνωση του πραγματικού εισοδήματος.
Ας σταματήσουμε να βαυκαλιζόμαστε με ιδεολογήματα περί «πολιτισμικού πλουραλισμού». Η ανεξέλεγκτη, μαζική και κατά βάση ισλαμικής προέλευσης μετανάστευση δεν ενισχύει την κοινωνική συνοχή – την υπονομεύει. Σε χώρες όπως η Σουηδία, η Γαλλία και η Βρετανία, οι εστίες βίας, η πολιτισμική απομόνωση και η αυξανόμενη ριζοσπαστικοποίηση έχουν μετατραπεί σε μείζον ζήτημα εσωτερικής ασφάλειας. Και δυστυχώς, όσα βλέπουμε εκεί σήμερα, είναι αυτά που μπορεί να βιώσουμε εδώ αύριο – αν δεν αλλάξουμε ριζικά πορεία.
Το ζητούμενο δεν είναι απλώς «λιγότερη μετανάστευση». Είναι η πλήρης ανατροπή της λογικής με την οποία αντιμετωπίζεται το φαινόμενο. Η απόδοση της υπηκοότητας δεν μπορεί να είναι αποτέλεσμα ενός τυπικού φακέλου με δικαιολογητικά. Χρειάζεται επιστροφή σε μια πολιτική που διαχωρίζει καθαρά την εθνικότητα από την ιθαγένεια. Και κυρίως: η μετανάστευση δεν είναι λύση για τη δημογραφική κρίση – είναι επιτάχυνση του προβλήματος.
Ο δρόμος είναι μονόδρομος: αυστηροποίηση, αποτροπή, ενίσχυση των συνόρων, έλεγχος των ΜΚΟ, γενναία κίνητρα για την ενίσχυση της ελληνικής οικογένειας. Όχι άλλος πολιτισμικός αυτοχειριασμός. Όχι άλλη δημογραφική αντικατάσταση.
0 Σχόλια