Τι έφταιξε, τι αλλάξαμε, πώς αλλάξαμε;

Σε σχολείο της Αττικής ένας εκπαιδευτικός ρωτάει: Των Τριών Ιεραρχών είναι αργία ή σχολική γιορτή, ερχόμαστε στο σχολείο ή όχι, τι κάνουμε;

Κι ένας άλλος εκπαιδευτικός του απαντάει: Χαλαρά. Να, πάμε μια αντιπροσωπεία στην εκκλησία, είναι σχολική αργία και από τα παιδιά, έρχεται όποιο θέλει!

Καθώς άκουγα σκέφτηκα ότι κάποτε, μόλις πριν από 8-10 χρόνια, πηγαίναμε συντεταγμένοι στην εκκλησία μια τέτοια ημέρα.

Τα παιδιά παρωθημένα από τους γονείς τους, αλλά και με το παράδειγμα των δασκάλων τους, προσέρχονταν στην εκκλησία, κάποια από αυτά κοινωνούσαν, υπήρχε ένα κλίμα ενσυναίσθησης σε μια διαδικασία ιδιότυπη και διαφορετική, υπήρχε μια διάθεση μετοχής.

Σήμερα, στην εκκλησία ήσαν μόνο τέσσερα παιδιά. Κάποια κοιμήθηκαν, κάποια πήγαν με τους γονείς τους τριήμερη εκδρομή, κάποια δεν είχαν κίνητρο για τίποτε.

Τι έφταιξε, τι αλλάξαμε, πώς αλλάξαμε;

Προφανώς πάψαμε να πιστεύουμε στην ιδέα και την ευχαρίστηση που προσφέρει η συμμετοχή στην ομάδα με κοινό ειρηνικό έργο, η συμμετοχή σε έργα γαλήνης και έμπνευσης.

Δεν μας συγκινεί η από κοινού δράση στη σχολική ζωή, δεν υπάρχουν κοινές μνήμες που μας χαροποιούν, κινούμαστε ανεξάρτητοι και μόνοι.

Οι σχέσεις των παιδιών είναι επιφανειακές και δύσκολα βλέπεις γαλήνια αποδοχή στα μάτια τους. Προτιμούν την μετωπική διδασκαλία, επειδή βαριούνται να μετακινούν τα θρανία τους σε κυκλική διάταξη.

Οι δάσκαλοι ξαφνιάζονται, όταν τους συστήνεις τις ομάδες εργασίας. επικαλούνται την έλλειψη του χρόνου και την πίεση του ωρολογίου προγράμματος.

Ακούς εκπαιδευτικό να υποστηρίζει ότι “καλό βιβλίο είναι το δύσκολο και κακογραμμένο βιβλίο, επειδή αυτό οδηγεί τα παιδιά σε ιδιαίτερα μαθήματα”, ή ότι υπόσχεται τουλάχιστον την … βάση του 12 στους αδιάφορους μαθητές, διαπραγματευόμενος έτσι την ειρήνη και την ησυχία του την ώρα του μαθήματος.

Έτσι, ο μαθητής μπορεί να κοιμηθεί με την άνεσή του και με τη σφραγίδα του υπεπθ, καθώς ο καθηγητής διδάσκει τους υπόλοιπους ανενόχλητος καταστρατηγώντας όμως την παιδαγωγική διάσταση της κλίμακας της βαθμολογίας αλλά και την αρχή της συνεργατικότητας.

Η ισορροπία, λοιπόν, διαταράσσεται από τή σχολική πράξη. Βγαίνει στον δρόμο και ακολουθεί τους πάντες σε όλες τις εκδηλώσεις τους. Πώς να μην φτάσει και στην εκκλησία. Είναι όλοι εκτός κλίματος.

Πηγή: spetsiotou blog Δάσκαλε … τον ήρωά μου!

Εικόνα από: johnsanidopoulos

από το «σπιτάκι της Μέλιας»