π. Σπυρίδων Σκουτής
Ε! Ψιτ! Πολυάσχολε, με τα προγράμματά σου . . .Θέλω κάτι να σου πω. . .
Δεν υπάρχει τίποτα δεδομένο στη ζωή μας. Έρχεται η αρρώστια και ο θάνατος και όλα γίνονται στάχτη. Τελικά το συγκλονιστικό ερώτημα δεν είναι αν υπάρχει ζωή μετά τον θάνατο ή ποιο είναι το νόημα της ζωής, αλλά αν τελικά ζούμε, και πως ζούμε πριν πεθάνουμε.
Ο θάνατος είναι το μοναδικό τραγικό δεδομένο της ζωής μας. Το μόνο θετικό είναι ότι είναι επεισόδιο της ύπαρξής μας και γέφυρα συνάντησης με τον Δημιουργό.
Είναι κι αυτό μια ελπίδα και μια παρηγοριά, αλλιώς το τραγικό θα συναντούσε το μηδέν και το παράλογο, ενώ τώρα συναντάει μια Θεϊκή αγκαλιά σε μια αιωνιότητα ζωής και αγάπης χωρίς τέλος.
Περνάνε οι μέρες, γερνάμε, κάνουμε ανούσια πολλές φορές σχέδια και τελικά χάνουμε τη ζωή. Να αγκαλιάζουμε τα παιδιά, τους συζύγους μας, τους φίλους. Να έχουμε ποιοτική καθημερινότητα.
Ας έχουμε λιγότερα χαρτιά στον τοίχο, δεν πειράζει, ας έχουμε μικρότερους αριθμούς στην τράπεζα, δεν τρέχει και τίποτα. Και αν δεν καταφέραμε να βάλουμε δικό μας κεραμίδι επάνω από το κεφάλι μας, δεν χάλασε και ο κόσμος.
Να ζούμε κάθε 24ωρο με ποιότητα, χαμόγελο και προσευχή.
Να ελαχιστοποιήσουμε τα μηνύματα και να επιδιώκουμε να συναντούμε τα αγαπημένα μας πρόσωπα από κοντά και αν δεν μπορεί να γίνει αυτό, ας τα ακούμε τουλάχιστον στις τηλεφωνικές γραμμές.
Ας μοιραζόμαστε πράγματα και αγάπη στη ζωή μας. Να μην κυνηγάμε ματαιότητες. Ας αφήσουμε τη ματαιοδοξία στην άκρη.
Ας βλέπουμε την κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία, ας τη βιώνουμε με πληρότητα και αγάπη. Ρωτάς κάποιον τι κάνει και σου απαντάει «Τρέχω όλη μέρα!».
Ας αφήσουμε και κάτι να πέσει κάτω. Ας κάνουμε λιγότερα, ας ζήσουμε με λιγότερα. Τελικά το τρέξιμο είναι να τρέχουμε γρήγορα στον θάνατο και στη φθορά, πολλές φορές για το τίποτα.
Κυνηγάμε πολλά πτυχία, σπίτια, χρήματα, δόξα τελικά όμως η χαρά θα είναι πάντα σε μια αγκαλιά με το αγαπημένο μας πρόσωπο ή ένα ποτήρι κρασί με χαμόγελο με έναν κολλητό μας.
Το χθες έφυγε, το τώρα είναι σίγουρο, αλλά το αύριο μπορεί να μην έρθει ποτέ.
Ας ζήσουμε με πληρότητα και αγάπη διότι δεν έχουμε χρόνο….
Και αυτό τον χρόνο που τρέχει να τον φρενάρουμε με ζωή….
Πηγή: Ευχή
Εικόνα από: crosti.ru το «σπιτάκι της Μέλιας»
Ο θάνατος είναι το μοναδικό τραγικό δεδομένο της ζωής μας. Το μόνο θετικό είναι ότι είναι επεισόδιο της ύπαρξής μας και γέφυρα συνάντησης με τον Δημιουργό.
Είναι κι αυτό μια ελπίδα και μια παρηγοριά, αλλιώς το τραγικό θα συναντούσε το μηδέν και το παράλογο, ενώ τώρα συναντάει μια Θεϊκή αγκαλιά σε μια αιωνιότητα ζωής και αγάπης χωρίς τέλος.
Περνάνε οι μέρες, γερνάμε, κάνουμε ανούσια πολλές φορές σχέδια και τελικά χάνουμε τη ζωή. Να αγκαλιάζουμε τα παιδιά, τους συζύγους μας, τους φίλους. Να έχουμε ποιοτική καθημερινότητα.
Ας έχουμε λιγότερα χαρτιά στον τοίχο, δεν πειράζει, ας έχουμε μικρότερους αριθμούς στην τράπεζα, δεν τρέχει και τίποτα. Και αν δεν καταφέραμε να βάλουμε δικό μας κεραμίδι επάνω από το κεφάλι μας, δεν χάλασε και ο κόσμος.
Να ζούμε κάθε 24ωρο με ποιότητα, χαμόγελο και προσευχή.
Να ελαχιστοποιήσουμε τα μηνύματα και να επιδιώκουμε να συναντούμε τα αγαπημένα μας πρόσωπα από κοντά και αν δεν μπορεί να γίνει αυτό, ας τα ακούμε τουλάχιστον στις τηλεφωνικές γραμμές.
Ας μοιραζόμαστε πράγματα και αγάπη στη ζωή μας. Να μην κυνηγάμε ματαιότητες. Ας αφήσουμε τη ματαιοδοξία στην άκρη.
Ας βλέπουμε την κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία, ας τη βιώνουμε με πληρότητα και αγάπη. Ρωτάς κάποιον τι κάνει και σου απαντάει «Τρέχω όλη μέρα!».
Ας αφήσουμε και κάτι να πέσει κάτω. Ας κάνουμε λιγότερα, ας ζήσουμε με λιγότερα. Τελικά το τρέξιμο είναι να τρέχουμε γρήγορα στον θάνατο και στη φθορά, πολλές φορές για το τίποτα.
Κυνηγάμε πολλά πτυχία, σπίτια, χρήματα, δόξα τελικά όμως η χαρά θα είναι πάντα σε μια αγκαλιά με το αγαπημένο μας πρόσωπο ή ένα ποτήρι κρασί με χαμόγελο με έναν κολλητό μας.
Το χθες έφυγε, το τώρα είναι σίγουρο, αλλά το αύριο μπορεί να μην έρθει ποτέ.
Ας ζήσουμε με πληρότητα και αγάπη διότι δεν έχουμε χρόνο….
Και αυτό τον χρόνο που τρέχει να τον φρενάρουμε με ζωή….
Πηγή: Ευχή
Εικόνα από: crosti.ru το «σπιτάκι της Μέλιας»
0 Σχόλια