Ὑποδεχόμενοι τὸν ἅγιο Νικόλαο τὸν παπᾶ – Πλανᾶ (2 Μαρτίου)

Νῖκος Ὀρφανίδης

Σκέφτομαι, ἀκόμα μιὰ φορά, πόσο οἱ ἅγιοι μᾶς σκέπουν καὶ μᾶς φροντίζουν καὶ μᾶς νοιάζονται, στὸν κόσμο τοῦτο τοῦ διωγμοῦ καὶ τοῦ κατατρεγμοῦ καὶ τοῦ θανάτου. 

Πόσο μᾶς ἀγαποῦν καὶ μᾶς προστατεύουν, μαζὶ μὲ τὴν Παναγία μας, τὴ Δέσποινα τοῦ κόσμου, «ἐκ παντοίων δεινῶν καὶ κινδύνων.»

Πόσο μᾶς παραστέκουν. Πόσο παραμένουν δίπλα μας. Πάντοτε. Σκέπη καὶ καταφυγὴ και στήριγμα καὶ προστασία.

Αὐτὴ τὴν ἀπέραντη στοργὴ καὶ ἀγάπη μοίρασε στὸν τόπο τῶν Ἀθηνῶν, ἀλλὰ καὶ στὴν καθ᾽ ἡμᾶς ὀρθόδοξη Ἀνατολή, ὁ ἅγιος Νικόλαος, ὁ παπᾶ – Πλανᾶς, ἀπὸ τὴ Νάξο, ποὺ ἔζησε στὸ ἄστυ τῶν ᾽Αθηνῶν, γιὰ νὰ ἁγιασθεῖ καὶ νὰ πλημμυρίσει τὴν πόλη μὲ τὸ ἄρωμα τοῦ ἁγιασμοῦ καὶ τῆς χάριτός του.

Αὐτὸς ὁ ταπεινὸς ἱερέας, ποὺ ἁγιάσθηκε ἐν ταπεινότητι καὶ διὰ τῆς ταπεινότητος, ψάλλοντας καὶ ὑμνώντας καὶ ὑπηρετώντας τὸν Κύριο, μὲ ὑποδειγματικὸ ζῆλο, ἐπιμόνως, σταθερά, μὲ τὶς ἀτέλειωτες ἐκεῖνες λειτουργίες στὶς ἐκκλησίες, στὰ ξωκκλήσια καὶ στὰ παρεκκλήσια, μέσα στὸ ψῦχος καὶ τὸν καύσωνα τῆς ἡμέρας.

«Ψαλῶ τῷ Θεῷ μου, ἕως ὑπάρχω», ψιθύριζε, μέχρι τὸ τέλος τοῦ βίου του, φεύγοντας ἀπὸ τὴ ζωή, αὐτὸς ὁ ταπεινὸς ἱερεύς, ὁ ἅγιος Νικόλαος, συνομήλικος τοῦ κὺρ Ἀλέξανδρου Παπαδιαμάντη καὶ τοῦ ᾽Αλέξανδρου Μωραϊτίδη, ποὺ μαζὶ ἁγίασαν τὸ κέντρο τῶν Ἀθηνῶν, ἐκεῖ στὸ ἐκκλησάκι τοῦ ἁγίου Ἐλισσαίου στὴν ὁδὸ Ἄρεως στὴν Πλάκα, μὲ τὶς ὁλονύχτιες ἀγρυπνίες.

Στὸν ἅγιο Νικόλαο, τὸν ἱερέα, τὸν παπᾶ – Πλανᾶ, ἁρμόζουν ὅλα ἐκεῖνα, ποὺ ἀναφέρονται καὶ στὸ ἀπολυτίκιο τοῦ ἄλλου ἁγίου Νικολάου, τοῦ ἐπισκόπου Μύρων τῆς Λυκίας, τοῦ Θαυματουργοῦ, ἀπολυτίκιο ποὺ ψάλλομε καὶ γιὰ ἅγιο Νικόλαο τὸν παπᾶ – Πλανᾶ:

«Κανόνα πίστεως καὶ εἰκόνα πραότητος, ἐγκρατείας διδάσκαλον ἀνέδειξέ σε ἐν τῇ ποίμνῃ σου ἡ τῶν πραγμάτων ἀλήθεια· διὰ τοῦτο ἐκτήσω τῇ ταπεπινώσει τὰ ὑψηλά, τῇ πτωχείᾳ τὰ πλούσια.»

Ἔτσι, μέσα στὴν ἀπόλυτη πενία του, ἀνεδείχθη ὁ ἀπέραντος πλοῦτος, ἀλλὰ καὶ ὁ ἁγιασμὸς καὶ ἡ εὐλογία τῆς χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

«Μεταξὺ τῶν ὑπαρχόντων ἱερέων ὑπάρχουσιν ἀκόμη πολλοὶ ἐνάρετοι καὶ ἀγαθοί, εἰς τὰς πόλεις καὶ εἰς τὰ χωρία. Εἶναι τύποι λαϊκοί, ὠφέλιμοι, σεβάσμιοι. Ἂς μὴν ἐκφωνῶσι λόγους.

Ἠξεύρουσιν αὐτοὶ ἄλλον τρόπον πῶς να διδάσκωσι τὸ ποίμνιον.
Γνωρίζω ἕνα ἱερέα εἰς τὰς Ἀθήνας. Εἶναι ὁ ταπεινότερος τῶν ἱερέων καὶ ὁ ἁπλοϊκώτερος τῶν ἀνθρώπων…

Εἶναι ἀξιαγάπητος. Εἶναι ἁπλοϊκὸς καὶ ἐνάρετος. Εἶναι ἄξιος τοῦ πρώτου τῶν Μακαρισμῶν τοῦ Σωτῆρος.» (Ἅπαντα, Ε΄, ἐκδ. δόμος, Ἀθήνα 1988, σελ. 195)

Αὐτά, μεταξὺ ἄλλων, γράφει ὁ κὺρ Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης στὸ σπουδαῖο κείμενό του «Ἱερεῖς τῶν πόλεων καὶ ἱερεῖς τῶν χωρίων.»

Δὲν εἶναι, λοιπόν, τυχαῖο, ποὺ αὐτὸς ὁ ταπεινὸς καὶ ἁπλοϊκὸς ἱερέας ὁδηγήθηκε στὴ χάρη καὶ στὸν ἁγιασμό. Γιὰ νὰ μυροβλύσουν τὰ λείψανά του καὶ νὰ σκεπάσουν, «ὡς ὀσμὴ εὐωδίας πνευματικῆς», 

ὄχι μόνο τὸ ἄστυ τῶν Ἀθηνῶν, ἀλλὰ καὶ σύμπαντα τὸν ἑλληνισμό.

Ἡ χάρη του καὶ ἡ εὐλογία του καὶ ἡ ἀγάπη του μᾶς ἀκολουθοῦν. Μᾶς σκέπουν. Τὸν αἰσθανόμαστε δίπλα μας, κοντά μας, αὐτὸ τὸν ταπεινὸ ἱερέα τοῦ δοκιμαζόμενου ἄστεως τῶν Ἀθηνῶν, συνεχῶς.

Ἔτσι, σήμερα, ἀνταποδίδοντας αὐτὴ τὴν ἀγάπη τοῦ ἁγίου Νικολάου, τοῦ παπᾶ – Πλανᾶ, ὑποκλινόμαστε ταπεινά, καὶ ἀσπαζόμαστε τὴ μυροβλύζουσα καὶ ἁγιασμένη Τιμία κάρα του.

Ὑποκλινόμαστε καὶ προσκυνοῦμε καὶ ὑποδεχόμαστε ταπεινά τὸν ἅγιο Νικόλαο, τὸν παπᾶ – Πλανᾶ, καθὼς μᾶς ἐπισκέπτεται μυστικὰ σ᾽ αὐτὸ τὸν βασανισμένο καὶ μαρτυρικὸ τόπο, γιὰ νὰ μᾶς εὐλογήσει καὶ νὰ μᾶς στηρίξει.

Ἅγιος Νικόλαος
Περιοδική ἔκδοση Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίου Νικολάου Ἔγκωμης
Τεῦχος 66 Μάρτιος 2012

αναδημοσίευση από το «σπιτὰκι τῆς Μέλιας»